نگاهی به اسم او

نشانه های عاشقان حضرت ابا عبدالله ومواسات با مولی :ترجمه کتاب المراقبات

صدمات ظاهرى که بر آن حضرت علیه السّلام وارد شد، در مورد هیچکدام از پیامبران و جانشینان آنان و حتّى در مورد هیچیک از جهانیان شنیده نشده است، بخصوص تشنگى حضرت علیه السّلام که در احادیث قدسى و غیر قدسى چیزهایى درباره آن آمده است که انسان توان تصور آن را نیز ندارد. همچنین مصیبتهایى مانند شهید شدن اهلبیت و اسارت حرمش، گویا او با محبوبش پیمان بسته بود بخاطر خوشنودى او کشته شدن را با انواع آن از قبیل سر بریدن، کشتن از زیر گلو، کشتن با شکنجه و با گرسنگى و تشنگى و اندوه و غیر این‏ها، تحمّل کند. ولى با این همه شادمانى و نشاطى بجهت آشکار شدن نورهاى زیبایى و عظمت خداوند و شوق دیدار با او و رسیدن به ذات مقدسش به او مى‏رسید که آن سختیها را آسان مى‏نمود.

بلکه سختى آن را به لذت تبدیل مى‏نمود. یکى از یاران او در این رابطه مى‏گوید: هر چه شرایط بر امام علیه السّلام سخت‏تر مى‏گردید، سیماى او برافروخته‏تر و خوشحال‏تر مى‏شد. ولى بهر حال درد و اندوه سختیها و مصیبتهایى که بر جسد مبارک حضرت علیه السّلام و بر دل اهل بیت محترم او وارد شد و هتک حرمت ظاهرى او انسان را مى‏کشد.

بنابراین دوستانش باید کارهایى را که مناسب این مصیبت بزرگ است، بخاطر مواسات با آن حضرت علیه السّلام در این مصیبت، انجام دهند، بگونه‏اى که گویا این مصیبت بر خود، عزیزان و فرزندان یا خویشان آنان وارده شده است. زیرا امام علیه السّلام بفرموده جدش صلّى اللّه علیه و آله و سلّم سزاوارتر از آنان نسبت به خودشان مى‏باشد و باین جهت که او این مصیبتها را

پذیرفت و وجود شریف خود را فداى پیروان خود نمود تا آنها را از عذاب دردناک رهایى بخشد. فرزندان و عزیزان خود را یتیم نموده، به اسارت حرم و زنان، و زینب و سکینه - که سلام خدا بر آنان باد - رضایت داده و اصغر و اکبر و برادران و دودمان خود را سر برید، تا پیروانش را از گمراهى و پیروى گمراه کنندگانى که هلاک شده و دیگران را به هلاکت مى‏کشانند نجات داده و بدین وسیله آنان را از گناهان بزرگ و آتش رهایى بخشد، پیروانش را از تشنگى روز قیامت رهانیده و از نوشیدنیى که ظرف آن با مشک مهر شده است، به آنها بنوشاند. بنابراین بحکم وفا و مواسات که از صفات عالى انسانى است، لازم است که همان چیزى را که امام علیه السّلام به آنان عنایت کرده است، آنان نیز به امام علیه السّلام تقدیم نموده و همانگونه که امام علیه السّلام خود را فداى آنها نمود آنان نیز خود را فداى او نمایند. و حتّى اگر چنین کارى را نیز انجام بدهند باز هم بخوبى با او مواسات ننموده‏اند. زیرا وجود شریف او قابل مقایسه با دیگران نیست. باین جهت که او مانند پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم، علّت آفرینش تمام موجودات و آقا و سرور تمام مخلوقات و پیامبران و فرشتگان نزدیک به خداوند بوده و محبوب خداوند و محبوب محبوب اوست.

نیز با گفتارى صادقانه و با زبان حال بگوید: آقاى من کاش بجاى تو تمام این بلاها بر سر من آمده و فداى تو مى‏شدم کاش خویشان و فرزندان من بجاى خویشان و فرزندان تو کشته و اسیر مى‏شدند کاش

تیر حرمله  که لعنت خدا بر او باد سر شیرخوار مرا مى‏برید کاش فرزندم، على بجاى فرزند تو قطعه قطعه مى‏شد کاش جگر من از شدت تشنگى تکه تکه مى‏شد کاش از شدت تشنگى دنیا بر چشمم تیره و تار مى‏شد کاش من درد این جراحتها را تحمل مى‏نمودم کاش آن تیر به گلوى من مى‏نشست و جان مرا مى‏گرفت کاش خانواده و خواهران و دختران من در ذلت اسارت افتاده و آنها را مانند کنیزان در شهرها گردانده ولى خویشان تو در خوارى و ذلت نمى‏افتادند کاش وارد آتش شده و شکنجه مى‏شدم ولى این مصیبتها به شما وارد نمى‏شد.

اگر این سخنان را صادقانه بگویى، تو را پذیرفته و بخاطر مواسات راستین با بزرگوارترین سادات تو را در جایگاه راستگویان با آنان همنشین مى‏گرداند. ولى جدا از فریبکارى با این سخنان بپرهیز زیرا ممکن است وقتى مى‏گویى: حاضرم این بلاها را بجاى امام علیه السّلام تحمل نمایم، حال و دل تو بمقدار کمتر از یک صدم آن را هم تصدیق نکرده و در موقع امتحان جز مقدار کمى از این ادعاها قبول نشود. و در این صورت بجاى این که به جایگاه صدق و درجه صدّیقین برسى به ذلّت دروغ و پایینترین درجات منافقین مى‏رسى. پس اگر مى‏بینى که نمى‏توانى این گونه با امام علیه السّلام مواسات نمایى، ادعاهاى دروغ را از خود دور کرده و خود را خوار نکن و فقط بگو: کاش با تو بوده، در مقابل تو کشته شده و به سعادت بزرگى مى‏رسیدم. و اگر مى‏بینى باین مقدار هم

 معتقد نیستى، مرض دل خود را که همان دوستى این دنیاى پست و میل و اعتماد به زندگى آن و فریب خوردن به زیباییهاى آن است، معالجه کرده و این فرمایش خداوند متعال را بخوان: اى یهود اگر گمان مى‏کنید فقط شما دوستان خدایید و اگر راست مى‏گویید، آرزوى مرگ کنید. و در آخر روز عاشورا زیارت تسلیت را بخواند، و روز عاشورا را با توسلى کامل به حمایت کننده و پناه آن روز که از معصومین علیهم السّلام مى‏باشند بپایان رسانیده و در توسل، اصلاح حال و پذیرش عزادارى را خواسته و از کوتاهى خود معذرت بخواهد.


قال علی بن موسی الرضا علیه السلام

ان کنت باکیا لشئ فابک الحسین علیه السلام      اگر خواستی یه وقت گریه کنی برحسین گریه کن