….یَا عَلِیُّ خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْجَنَّةَ مِنْ لَبِنَتَیْنِ لَبِنَةٍ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَبِنَةٍ مِنْ فِضَّةٍ وَ جَعَلَ حِیطَانَهَا الْیَاقُوتَ وَ سَقْفَهَا الزَّبَرْجَدَ وَ حَصَاهَا اللُّؤْلُؤَ وَ تُرَابَهَا الزَّعْفَرَانَ وَ الْمِسْکَ الْأَذْفَرَ ثُمَّ قَالَ لَهَا تَکَلَّمِی فَقَالَتْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْحَیُّ الْقَیُّومُ قَدْ سَعِدَ مَنْ یَدْخُلُنِی قَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَا یَدْخُلُهَا مُدْمِنُ خَمْرٍ وَ لَا نَمَّامٌ وَ لَا دَیُّوثٌ وَ لَا شُرْطِیٌّ وَ لَا مُخَنَّثٌ وَ لَا نَبَّاشٌ وَ لَا عَشَّارٌ وَ لَا قَاطِعُ رَحِمٍ وَ لَا قَدَرِیٌّ ....
یا على: خدا بهشت را از دو خشت آفرید خشتى از زر و خشتى از نقره ، و دیوارهایش را از یاقوت و سقفش را زبرجد، و سنگریزه اش را مروارید، و خاکش را زعفران و مشک بویا قرار داد، و آنگاه به او گفت: سخن بگوى پس بهشت گفت: معبود حقى جز خداى حى قیوم نیست. سعادتمند کسى است که به درون من درآید، خداوند جل جلاله گوید: بعزت و بجلالم قسم است، که شرابخوار، و سخن چین و دیوث و جاسوس و مرد زن نما وزن مردنما ، و رباخوار و قاطع رحم، و جبری مذهب به آن داخل نمیشود.
...یَا عَلِیُّ أَرْبَعٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ بَنَى اللَّهُ تَعَالَى لَهُ بَیْتاً فِی الْجَنَّةِ مَنْ آوَى الْیَتِیمَ وَ رَحِمَ الضَّعِیفَ وَ أَشْفَقَ عَلَى وَالِدَیْهِ وَ رَفَقَ بِمَمْلُوکِهِ...
یا على: چهار صفت است که در وجود هر کس باشد خداى تعالى خانه ا ی در بهشت براى او بنا میکند: کسى که یتیمى را پناه دهد، و بر ضعیفى رحمت آورد، و بر والدینش دلسوزى کند، و در باره مملوکش مدارا نماید.
یَا عَلِیُّ سَبْعَةٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ فَقَدِ اسْتَکْمَلَ حَقِیقَةَ الْإِیمَانِ وَ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ مُفَتَّحَةٌ لَهُ مَنْ أَسْبَغَ وُضُوءَهُ وَ أَحْسَنَ صَلَاتَهُ وَ أَدَّى زَکَاةَ مَالِهِ وَ کَفَّ غَضَبَهُ وَ سَجَنَ لِسَانَهُ وَ اسْتَغْفَرَ لِذَنْبِهِ وَ أَدَّى النَّصِیحَةَ لِأَهْلِ بَیْتِ نَبِیِّهِ
یا على: هفت صفت است که چون در وجود کسى گرد آید حقیقت ایمان را بکمال یافته است، و درهاى بهشت بروى او باز است: کسى که وضوى خود را شاداب سازد، و نمازش را نیکو بجاى آورد، و زکات مالش را بپردازد، از خشم خود جلوگیرى کند، و زبانش را زندانى سازد، و از گناهانش آمرزش بطلبد، و شرط پیروى و دوستى اهل بیت پیمبرش (سلام الله علیهم) را بجا آورد...
یَاعَلِیُّ إِنَّ الدُّنْیَا لَوْ عَدَلَتْ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى جَنَاحَ بَعُوضَةٍ لَمَاسَقَى ا لْکَافِرَ مِنْهَا شَرْبَةً مِنْ مَاءٍیا على: دنیا اگر نزد خداى تبارک و تعالى به اندازه بال پشهاى ارزش داشت، هر آینه شربت آبى از آن را بکافر نمینوشاند.
...یَا عَلِیُّ مَا أَحَدٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ إِلَّا وَ هُوَ یَتَمَنَّى یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَنَّهُ لَمْ یُعْطَ مِنَ الدُّنْیَا إِلَّا قُوتا....
یا على: هیچ فردى از اول خلقت تا اخر وجود ندارد مگر آنکه در روز قیامت آرزو میکند که اى کاش جز قوتى از این دنیا به او داده نشده بود. من لایحضره الفقیه ج : 4 ص : 353تا 357