نگاهی به اسم او

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا ما لَکُمْ إِذا قیلَ لَکُمُ انْفِرُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضیتُمْ بِالْحَیاةِ الدُّنْیا مِنَ الْآخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا فِی الْآخِرَةِ إِلاَّ قَلیلٌ اى کسانى که ایمان آورده‏اید شما را چه شده است که چون گویند در راه خدا بسیح شوید سخت به زمین جسبید ه اید آیا به جای آخرت به زندگى دنیا راضى شده‏اید؟ در حالیکه همه دنیا در قبال آخرت پشیزی نیست. ( توبه ایه 38).

به استناد نوشته های پیشینیان و دانشمندان عهد قدیم و حاضر در شاخه هئیت و نجوم و علوم مربوطه ، جهان هستی از دو بخش بزرگ مادی و معنوی تشکیل شده است و جهان مادی متشکل از هفت آسمان است در این مجموعه آسمانی که ما با آن روبرو هستیم آسمان اول نامیده می شود. نسبت آسمان های هفتگانه به هم از هر لحاظ به صورت تصاعدی تغییر می کند مثلاً نسبت آسمان دوم از نظر حجم، اندازه، گسترش و ... به اسمان اول بیکران در بیکران است و به همین نسبت آسمان سوم به دوم و تا آخر..در عکس فوق    که فضاپیمای " وویجر" از زمین گرفته است. زمین در فضای بیکران اسمان اول دیده میشود . کارل ساگان فضانورد آمریکایی کتابی با همین عنوان نوشته است در این کتاب امده است:

...... دوباره به این نقطه نگاه کنید. همین جاست. خانه اینجاست. ما اینجاییم. تمام کسانی که دوستشان دارید? تمام کسانی که می شناسید? تمام کسانی که تابحال چیزی در موردشان شنیده اید? تمام کسانی که وجود داشته اند? زندگی شان را در اینجا سپری کرده اند. برآیند تمام خوشی ها و رنج های ما در همین نقطه جمع شده است. هزاران مذهب? ایدئولوژی و دکترین اقتصادی که آفرینندگانشان از صحت آنها کاملا مطمئن بوده اند? تمامی شکارچیان و صیادان? تمامی قهرمانان و بزدلان? تمامی آفرینندگان و ویران کنندگان تمدن? تمامی پادشاهان و رعایا? تمامی زوج های جوان عاشق? تمامی پدران و مادران? کودکان امیدوار? مخترعان و مکتشفان? تمامی معلمان اخلاق? تمامی سیاستمداران فاسد? تمامی «ابرستاره ها»? تمامی رهبران کبیر? تمامی قدیسان و گناهکاران در تاریخِ گونه ما? آنجا زیسته اند? در این ذره غبار که در فضای بیکران در مقابل اشعه خورشید شناور است. زمین ذره ای خرد در مقابل عظمت جهان است. به رودهای خون که توسط امپراطوران و ژنرال ها بر زمین جاری شده? البته با عظمت و فاتحانه? بیاندیشید. این خونریزان? اربابان لحظاتی از قسمت کوچکی از این نقطه بوده اند. به بی رحمی های بی پایانی که ساکنان گوشه ای از این نقطه? توسط ساکنان گوشه دیگر (که از این فاصله نمیتوان آنها را از هم بازشناخت) متحمل شده اند بیاندیشید? چقدر اینان به کشتن یکریگر مشتاقند? چقدر با حرارت از یکدیگر متنفرند. تمامی شکوه و جلال ما? تمامی حس خود مهم بینی بی پایان ما? توهم اینکه ما دارای موقعیتی ممتاز در پهنه گیتی هستیم? به واسطه این عکس به چالش کشیده می شود. سیاره ما لکه ای گم شده در تاریکی کهکشانهاست. در این تیرگی و عظمت بی پایان? هیچ نشانه ای از اینکه کمکی از جایی میرسد تا ما را از شر خودمان در امان نگاه دارد? دیده نمی شود. زمین تنها جای شناخته شده است که قابلیت زیست دارد. هیچ جایی نیست? حداقل در آینده نزدیک که گونه بشر بتواند به آنجا مهاجرت کند. خوشتان بیاید یا نه? زمین تنها جایی است که می توانیم روی پای مان بایستیم. گفته شده که فضانوردی تجربه ای است شخصیت ساز که فرد را فروتن می سازد. شاید هیچ تصویری بهتر از این? غرور ابلهانه و نابخردانه نوع بشر را در دنیای کوچکش به نمایش نگذارد. برای من? این تصویر تاکیدی است بر مسئولیت ما در جهت برخورد مهربانانه تر ما با یکدیگر? و سعی در گرامی داشتن و حفظ کردن این نقطه آبی کمرنگ? تنها خانه ای که تاکنون شناخته ایم.اگر خوب به این عکس نگاه کنیم و بعد به عمر کوتاه خودمان فکر کنیم و اینکه ما با تمام دنیایی که برای خود ساخته ایم یک ذره ی بی مقدار از این نقطه کوچک بی مقدارتر هستیم، دیگر جایی برای خود خواهی، نفرت، تجاوز به حقوق دیگران، جنگ و ... باقی نخواهد ماند.

حضرت امام خمینی رحمت الله علیه در کتاب شریف چهل حدیث به این امر اینگونه اشاره نموده است که : .....لااقل در هر شب و روزى مقدارى و لو کم هم باشد فکر کند در اینکه آیا مولاى او که او را در این دنیا آورده و تمام اسباب آسایش و راحتى را از براى او فراهم کرده، و بدن سالم و قواى صحیحه، که هر یک داراى منافعى است که عقل هر کس را حیران مى‏کند، به او عنایت کرده، و این همه بسط بساط نعمت و رحمت کرده، و از طرفى هم این همه انبیا فرستاده، و کتابها نازل کرده و راهنماییها نموده و دعوتها کرده، آیا وظیفه ما با این مولاى مالک الملوک چیست؟ آیا تمام این بساط فقط براى همین حیات حیوانى و اداره کردن شهوت است که با تمام حیوانات شریک هستیم، یا مقصود دیگرى در کار است؟ آیا انبیاء کرام و اولیاء معظم و حکماى بزرگ و علماى هر ملت که مردم را دعوت به قانون عقل و شرع مى‏کردند و آنها را از شهوات حیوانى و از این دنیاى فانى پرهیز مى‏دادند با آنها دشمنى داشتند و دارند، یا راه صلاح ما بیچاره‏هاى فرو رفته در شهوات را مثل ما نمى‏دانستند؟

 اگر انسان عاقل لحظه‏اى فکر کند مى‏فهمد که مقصود از این بساط چیز دیگر است، و منظور از این خلقت عالم بالا و بزرگترى است، و این حیات حیوانى مقصود بالذات نیست. و انسان عاقل باید در فکر خودش باشد، و به حال بیچارگى خودش رحم کند و با خود خطاب کند: اى نفس شقى که سالهاى دراز در پى شهوات عمر خود را صرف کردى و چیزى جز حسرت نصیبت نشد، خوب است قدرى به حال خود رحم کنى، از مالک الملوک حیا کنى، و قدرى در راه مقصود اصلى قدم زنى، که آن موجب حیات همیشگى و سعادت دائمى است، و سعادت همیشگى را مفروش به شهوات چند روزه فانى، که آن هم به دست نمى‏آید حتى با زحمتهاى طاقت فرسا. قدرى فکر کن در حال اهل دنیا از سابقین ...از    کتاب چهل حدیث حضرت امام خمینی رحمت الله علیه