نگاهی به اسم او

• بیمار ی التهابی روده (IBD) بیماری است که التهاب مزمن در دیواره دستگاه گوارش (GI) ایجاد می کند. IBD دو بیماری مجزا اما بسیار مشابه را در بر می گیرد: کولیت اولسراتیو و بیماری کرون.کولیت اولسراتیو اساساً رکتوم، کولون پایینی، یا کل روده بزرگ را شامل می شود و با التهاب پراکنده به لایه های موکوسی سطحی توصیف می شود      مترجم :دکتر نگار اصغربیک 
• بیماری التهابی روده (IBD) بیماری است که التهاب مزمن در دیواره دستگاه گوارش (GI) ایجاد می کند.
IBD دو بیماری مجزا اما بسیار مشابه را در بر می گیرد: کولیت اولسراتیو و بیماری کرون.2و1 کولیت اولسراتیو اساساً رکتوم، کولون پایینی، یا کل روده بزرگ را شامل می شود و با التهاب پراکنده به لایه های موکوسی سطحی توصیف می شود.1 در مقایسه، بیماری کرون هر بخشی از دستگاه گوارش از حفره دهانی تا مقعد را شامل می شود اما این بیماری اساساً به کولون با یا بدون بیماری روده کوچک محدود می شود. به علاوه، التهاب در بیماری کرون اغلب به عنوان transmural (گسترش از میان جدار یک عضو یا حفره) توضیح داده می شود، که از هر لایه موکوسی GIT در تخریب شریک است.2 مداخله درمانی برای IBD شامل کاربرد عوامل فارماکولوژیکی و یا جراحی است. هرچند، در بیماران مبتلا به بیماری کرون، جراحی برای کسانی که بیماری مقاوم به درمان دارند، نگه داشته می شود.
 
اپیدمیولوژی
 
شیوع و میزان بروز بیماری کرون در بریتانیا، اروپای شمالی و آمریکای شمالی بالاترین است. شیوع بیماری کرون در آمریکای شمالی از 1/3 تا 6/14 مورد در هر 100000 نفر در سال است، که تقریباً به 10000 تا 47000 تشخیص جدید در هر سال تعبیر می شود. با شیوع 29تا199 مورد در هر 100000 نفر، تخمین زده می شود که بیش از 630000نفر در ایالات متحده و کانادا بیماری کرون دارند.3 نظریه بر این است که کشورهای توسعه نیافته شیوع و بروز پایین تر بیماری کرون را نسبت به ملیت های صنعتی دارند. به عنوان مثال، کشورهای آفریقایی شیوع 5/0 تا3 مورد را در هر 100000 نفر در سال دارند، و کشورهای آسیایی شیوع 6/3 تا 6/50 مورد در هر 100000 نفر در سال دارند. 3 بیماری کرون بیشتر در طی اواخر جوانی و اوایل بزرگسالی تشخیص داده می شود و در طی دهه دوم تا چهارم زندگی بیش از همه شناخته می شود.4و3 هر چند، بیماری کرون در افراد 50 ساله یا مسن تر تشخیص داده شده است.
تخمین زده می شود که شیوع آن در افراد مسن تر از 60 سال 5/2 مورد در هر 100000 نفر در سال است.5 این بیماری اغلب سفید پوستان و آفریقایی- آمریکایی ها را بیش از آسیایی ها یا بومیان آمریکای لاتین مبتلا می کند.6و3 یک توزیع جنسی مساوی برای افرادیکه با بیماری کرون تشخیص داده شده اند، وجود دارد، با این وجود در برخی مطالعات اپیدمیولوژیک، کمی احتمال بالاتر ممکن است در زنان مشاهده شود.
 
اتیولوژی
 
پاتوژنز بیماری کرون مشخص نیست؛ هرچند، فاکتورهای محیطی، ایمنی، و ژنتیکی دست دارند. سیگاریها دو برابر بیشتر احتمال دارد که علایم بیماری کرون را در مقایسه با غیر سیگاریها بروز دهند.7و4و3 مصرف غذاهای خاصی حاوی مقادیر بالای لاکتوز یا فروکتوز نیز ممکن است یک فاکتور خطر باشد. به علاوه، کشورهایی که یک " رژیم غذایی غربی" (به عنوان مثال فست فودها، غذاهای نامرغوب) را بیشتر پذیرفته اند افزایشی در شیوع بیماری کرون را تجربه می کنند.8 داروها، بخصوص ضد بارداریهای خوراکی و واکسن های سرخک ممکن است خطر بیماری کرون را افزایش دهند.3 یک سیستم ایمنی غیر طبیعی یا ضعیف ممکن است پاتوژنز بیماری کرون را توضیح دهد، چرا که مشاهده شده است که جدار روده بیماران با بیماری فعال با لنفوسیت ها و مست سل ها مورد نفوذ قرار گرفته است. فاکتورهای دیگر که یک پایه ایمونولوژیک را نشان می دهند شامل شکایات مکرر از بیماریهای خارج از روده از قبیل آرتریت در بیماران با بیماری کرون و اثر بخشی درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی در درمان IBD است.
فاکتورهای ژنتیکی ممکن است نقش بازی کنند، چرا که میزان بالایی از مشابهت در دو قلوهای مونوزیگوت در مقایسه با دوقلوهای دی زیگوت مشاهده شد. همچنین، اقوام درجه یک افراد مبتلا به IBD احتمال بیشتری دارند که نسبت به آنها که یک سابقه خانوادگی از IBD ندارند، مبتلا شوند.
 
نمایش بالینی
 
نشانه ها و علایم بیماری کرون- به عنوان مثال کرامپ شکمی، دردشکمی، بی اشتهایی، ضعف پیشرفته، اسهال، درد اپی گاستر، خستگی، تب و علایم دیگر شنبه آنفولانزا، درد مفصلی، رنگ پریدگی، تهوع با یا بدون استفراغ، خونریزی مقعدی، ازدست دادن وزن- - ممکن است خفیف، متوسط یا شدید بودن را بسته به محل وسعت بیماری نشان دهند. اندکس فعالیت بیماری کرون ممکن است جهت تشخیص شدت بیماری در بالغین بکار رود. این بررسی هشت نشانه و علامت اختصاصی را ارزیابی می کند(شامل، تکرر دفع مدفوع در هفته، سطوح هماتوکریت، کاربرد ضد اسهال ها، وزن)، هرچند، به دلیل اینکه در مجموعه بالینی این کار مستلزم صرف وقت و پیچیده است، این روش بیشتر برای اهداف مطالعاتی بکار می رود.بیماران اغلب هنگامیکه آنها دردشکمی و حرکات مکرر روده را با یا بدون خونریزی مقعدی تجربه می کنند، به دنبال توجه پزشکی هستند. بیماران همچنین ممکن است مشکلات فرا روده ای چشمی(به عنوان مثال التهاب اپی اسکلرا، التهاب مشیمیه)، پوستی( به عنوان مثال، اریتم نودوزوم، (زخم های جلدی سریع گسترش یابندهPyoderma gangrenousum))، کبدی ( به عنوان مثال التهاب مجاری صفراوی سخت شده)، و روماتولوژیک (به عنوان مثال، آرتریت روماتوئید مهره ای، آرتریت محیطی، التهاب ساکروم) را تجربه کنند. دیگر مشکلات نادر اما نه غیر معمول شامل سمیت مگاکولون، نیستول اطراف مقعد، انسداد روده، و افزایش اختلالات انعقادی هستند. تظاهرات بالینی ایجاد شده توسط بدجذبی مواد غذایی ممکن است نرمی استخوان، پوکی استخوان، هایپوکلسمی، و آنمی پرنیسیوز را افزایش دهند.
 
تشخیص
 
افراد با شکایات اسهال، درد شکمی، خونریزی مقعدی ، یا دیگر علایم IBD باید به یک ارزیابی تن بدهند. تشخیص بیماری کرون بر اساس علایم بیمار همینطور یافته های رادیوگرافی، اندوسکوپی، پاتولوژیک، و آزمایشگاهی است. مطالعات رادیوگرافی جهت تشخیص محل بیماری و اینکه آیا توده ها، آبسه ها یا انسداد وجود دارند یا نه بکار می روند. هرچند، جهت تایید تشخیص، یک کولونوسکوپی باید جهت ارزیابی ظاهر شبه سنگ فرشی، قرمز، و نرم موکوس کولون انجام شود. یک اندوسکوپی پایین تر نیز در ارزیابی محل بیماری سودمند است، هرچند مشاهده به نواحی از مقعد تا انتهای ایلئوم محدود می شوند. اگر بیماری در روده کوچک مورد سوء ظن است، یک اندوسکوپی کپسولی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. این روش غیر تهاجمی - - در آگوست 2001 توسط FDA تایید شد- - نیاز دارد که بیمار یک دوربین ویدیویی بسیار کوچک یک بار مصرف که در کپسولی در حدود اندازه یک ویتامین بزرگ محصور شده است را ببلعد. همینطور که کپسول به صورت طبیعی از دستگاه گوارش عبور می کند، تصاویر از روده کوچک گرفته می شوند و به صورت دیجیتالی ثبت می شوند. از آنجائیکه بسیاری از بیماران مبتلا به بیماری کرون عفونت های فعال یا آنمی دارند، مانیتورکردن آزمایشگاهی مورد نیاز است.
 
کنترل بیماری
 
اگر چه هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد، اهداف متعددی از درمان وجود دارند. هدف اولیه القاء و ابقاء بهبودی با برطرف کردن پروسه های التهابی حاد است.اهداف دیگر درمان شامل بهبود کیفیت زندگی با به حداقل رساندن علایم بیماری، درمان و جلوگیری از اختلالات فرا روده ای و تصحیح کمبودهای تغذیه ای( به عنوان مثال بد جذبی کلسیم، فولات، ویتامین B12 ، آهن و زینک) است.انتخاب های درمانی متعددی برای بیماری کرون در دسترس هستند؛ اینها شامل کورتیکواستروئیدها، عوامل ضد التهابی( به عنوان مثال، سولفاسالازین، مزالامین)،  سیستم تنظیم کننده های ایمنی، آنتی بیوتیک ها، و عوامل بیولوژیک (جدول1 را ببینید) هستند. تشخیص اینکه کدام درمان شروع شود به محل بیماری بستگی دارد، چرا که بسیاری از عوامل، بخش های بخصوصی از دستگاه گوارش را هدف گیری می کنند. به علاوه، شدت بیماری(خفیف تا متوسط، متوسط تا شدید، شدید تا بسیار حاد) نیز فاکتوری است که جهت تشخیص اینکه کدام درمان تجویز شود بکار می رود.10 الگوریتم درمانی که متخصصان را در تشخیص اینکه براساس شدت بیماری کدام عامل بکار رود راهنمایی می کند، در شکل1 شرح داده می شود.
 
جدول 1 داروهایی که جهت درمان بیماری التهابی روده بکار می روند
 
رده بندی فارماکولوژیک نام ژنریک راه مصرف دوز
کورتیکواسترویید هیدروکورتیزون مقعدی mg200-100 در روز در 1یا2 دوزمنقسم
 هیدروکورتیزون معقدی mg160 -80 در روز در 1یا2 دوز منقسم
 پردنیزون خوراکی 60-20 در روز در 1یا2 دوز منقسم
 بودزونید خوراکی mg9 روزانه
 متیل پردنیزولون وریدی mg180 در روز در سه دوز منقسم
مشتقات 5آمینوسالی سیلیک اسید مزالامین رکتال g 1 در روز در یک یا دو دوز منقسم
 (Canasa)مزالامین رکتال g 4-2 در روز در یک یا دو دوز منقسم
 (Rowaza)مزالامین خوراکی g  8/4-4/2 در یک یا دو دوز منقسم
 (Asacol)سولفاسالازین خوراکی g  6-3 در روز در یک یا دو دوز منقسم
 بالسالازین خوراکی g  75/6 در روز در سه دوز منقسم
 اولسالازین خوراکی g  3-2 در روز در دو دوز منقسم
 مزالامین (Pentasa) خوراکی  g 4-3 در روز در دو تا چهار دوز منقسم
سرکوب کننده های سیستم ایمنی آزاتیوپرین خوراکی mg/kg  5/2-2 در روز
 مرکاپتوپورین خوراکی mg/kg  5/1-1 در روز
 سیکلوسپورین خوراکی-وریدی mg/kg  10-5 در روز در دو دوز منقسم
 متوترکسات عضلانی mg  25 در هفته
آنتی بیوتیک ها سیپروفلوکساسین خوراکی mg 1000 در روز در دو دوز منقسم
 مترونیدازول  خوراکی mg/kg 20-10 در روز در 3یا4 دوز منقسم
 ریفاکسیمین خوراکی  mg600 در روز در سه دوز منقسم
عوامل مسدود کنندهفاکتور نکروز توموری Adalimunab  زیرجلدی  mg 80 دوز بارگیری در هفته 0، سپس mg 40 در هفته دوم که با mg40 هر دو هفته دنبال می شود.
 infliximab   وریدی mg/kg 10-5 در هر دوز در هفته 6، 2، 0سپس هر 8 هفته
 
 کورتیکواستروئیدها:
 
 کورتیکواستروئیدها درمان اصلی برای القاء بهبودی و توقف پیشرفت بیماری در افرادیکه فعالیت بیماری کرون متوسط تا شدید دارند در نظر گرفته می شوند. (شکل1). این رده از داروها شامل پردنیزون، پردنیزولون ، و متیل پردنیزولون، معمولاً برای شروع فوری فعالیت شان در کاهش التهاب روده بکار می روند. بهبودی ممکن است در چهار تا هشت هفته در تقریباً 75% تا 95% بیماران هنگامیکه یا یک رژیم کورتیکواستروئید خوراکی یا تزریقی که معادل 40 تا60 میلی گرم در روز پردنیزون است دریافت می کنند، مشاهده شود. (جدول1).12و11 اگر چه میزان پاسخ بالایی با استروئید همراه است، این درمان برای ابقاء بهبودی بواسطه پروفایل عوارض جانبی آن و بی اثری نسبی هنگامیکه با دیگر عوامل مقایسه می شود، توصیه نمی گردد.13و10 عوارض جانبی کوتاه مدت همراه با کورتیکواستروئیدها شامل آکنه، سرکوب محور آدرنال، ادم، افزایش اشتها، افزایش وزن، هایپرتانسیون، و تغییرات خلقی. تقریباً 40تا50% بیماران ممکن است وابسته به استروئید باشند.10 این افراد بیشتر احتمال دارند که کاتاراکت، دیابت، آترونی عضلانی، و دمیلینه شدن استخوان (استئوپنی و پوکی استخوان) بروز دهند. بیماران جوان در خطر ازدست دادن استخوان باید حداقل mg1000 کلسیم المنتال روزانه دریافت کنند، و افراد بالای 50 سال بایدmg1500 مکمل کلسیم المنتال در سه دوز منقسم با 400 تا 800 واحد ویتامینD روزانه دریافت کنند.14 بیوفسفوناتها، شامل آلندرونات، رزی درونات، و اتی درونات، باید برای آنها که بیش از سه ماه استروئید درمانی دریافت کرده اند یا نمی توانند استروئید درمانی را قطع کنند، توصیه شود.14 به صورت جایگزین، بودزونید ممکن است در نظر گرفته شود. این کورتیکواستروئید سنتتیک اثر متابولیسم عبور اولیه کبدی بالایی دارد که منجر به فراهمی زیستی سیستمیک پایین تری می گردد، بنابراین عوارض جانبی کمتری ایجاد می کند. بودزونید برای بیماری کرون منحصر به ایلئوم و قسمت صعودی کولون، موثرترین است.16و15 فرمولاسیون های موضعی، شامل شیاف ها، کف ها، یا تنقیه ها، نیز ممکن است جهت به حداقل رساندن عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها در نظر گرفته شوند. 
  
  آمینو سالی سیلات ها:
 
آمینو سالی سیلات ها جهت ابقاء بهبودی در بیماران با IBD خفیف تا متوسط تجویز می شوند(شکل 1).
 
این عوامل برای کولیت اولسراتیو تجویز می شوند و معمولاً برای بیماری کرون به صورت عنوان نشده بکار می روند. سولفاسالازین اولین آمینوسالی سیلاتی بود که برای IBD بکار رفت و هنگامیکه جهت درمان آرتریت روماتوئید بکار رفت، به صورت تصادفی مشخص شد که خصوصیات ضد التهابی در دستگاه گوارش دارد این عامل از سولفاپیریدین و 5 آمینوسالی سیلیک اسید( 5-ASA یا مزالارمین) که با یک باند AZO متصل شده اند، تشکیل می شود. به محض اینکه سولفاسالازین به کولون می رسد، کلونی باکتریایی AZO ردوکتاز باند AZO را می شکنند، بخش های غیر فعال (سولفاپیریدین) و فعال ( مزالازمین) ترکیب را جدا می کنند.17 سولفاپیردین برای بیشتر عوارض جانبی وابسته به دوز شامل سردرد، تهوع، استفراغ، بی اشتهایی و سوء هاضمه به حساب می آید. به منظور جلوگیری از عوارض ناخواسته، دوزهای پایین تر را شروع کنید و دوز را در طی یک دوره زمانی تا رسیدن به مقدار دلخواه افزایش دهید. به علاوه، تجویز سولفاسالازین با غذا ممکن است عوارض جانبی را کاهش دهد. به ندرت، واکنش های افزایش حساسیت(تب،راش، سمیت کبدی، سرکوب مغز استخوان، تغییرات در مورفولوژی اسپرم) که وابسته به دوز نیستند ممکن است رخ دهند. افراد حساس به سولفانامیدها باید از سولفاسالازین اجتناب کنند. به علاوه، بیماران با کمبود آنزیم گلوکز-6- فسفات دهیدروژناز (G6PD) باید از سولفاسالازین اجتناب کنند، زیرا ممکن است آنمی همولیتیک بروز کند. همچنین، سولفاسالازین جذب فولات را مهار می کند، بنابراین ممکن است فولات جهت جلوگیری از کمبود و آنمی توصیه می شود.تعدادی از ترکیبات مزالامین که عاری از سولفانامید هستند توسعه یافته اند که پروفایل عارضه جانبی قابل تحمل تری دارند. تمام عوامل حاوی مزالامین هستند اما به واسطه محل های فعالیتشان در دستگاه گوارش متفاوت هستند.(جدول2) ممکن است نقشی برای آمینوسالی سیلات ها در درمان بیماری کرون فعال خفیف وجود داشته باشد. در یک مطالعه نشانه، 43% از بیمارانیکه دوز بالای 4گرم در روز pentasa را دریافت کردند، بهبود بالینی را در مقایسه با تنها 18% در شاخه پلاسبو ثابت کردند.18 هرچند، مشخص نشده است که سولفاسالازین و مزالامین، هنگامیکه با پلاسبو مقایسه شدند، در جلوگیری از عود کردن های بیماری پس از بهبودی القاء شده با کورتیکواستروئید موثر هستند.20و19و17و10
 
 جدول 2 مزالامین های تایید شده (5-ASA) و مشتقات آنها
 
نام تجاری نام ژنریک فرمولاسیون محل اثر
Asacol مزالامین 5-ASA روکش داده شده با Eudragit-s در یک قرص بخش دیستال انتهای روده کوچک، کولون
Azulfidine سولفاسالازین 5-ASA متصل به سولفاپیریدین با یک پیوند Azo در یک قرص کولون
Canasa مزالامین شیاف 5-ASA رکتوم
Colazal بالسالازین 5-ASA متصل به 4-آمینوبنزوئیل- بتاآلانین در یک کپسول کولون
Dipentum اولسالازین 2مولکول5-ASA جفت شده به یکدیگر در یک کپسول  کولون
Pentasa مزالامین 5-ASA روکش داده شده با میکروگرانول اتیل سلولز در یک کپسول کولون-روده کوچک
Rowasa مزالامین تنقیه 5-ASA رکتوم – بخش سیگموئید کولون
 
 تنظیم کننده های سیستم ایمنی:
 
 درمان های سرکوب کننده سیستم ایمنی، شامل آزاتیوپرین و متابولیت آن 6 مرکاپتوپورین (6-MP) در ابقاء بهبودی در بیماران با بیماری کرون موثر هستند.(شکل1) 22و21و10 این عوامل همچنین یک اثر مختصر استروئیدی در بیمارانیکه وابسته با استروئید هستند ثابت کرده است.24و23 هرچند، ممکن است تا سه تا شش ماه قبل از اینکه هر فایده ای مشاهده شود طول بکشد. دوزهایی که برای IBD بکار می روند؛ به صورت معمول کمتر از دوزهایی است که پس از پیوند برای سرکوب سیستم ایمنی بکار می روند. برای بیماری کرون، موثرترین دوز آزاتیوپیرین از  mg/kg5/2 - 2 در روز است، و برای 6-MP از mg/kg5/1-1 در روز است.10 عوارض جانبی همراه با سرکوب گرهای سیستم ایمنی نادر هستند اما ممکن است بصورت بالقوه تهدید کننده حیات باشند، شامل سمیت کبدی القاء شده با دارو، واکنش های افزایش حساسیت، ساپرس مغز استخوان، عفونت، و پانکراتیت هستند. عوارض با قطع درمان برگشت پذیر هستند. بنابراین، جهت جلوگیری از این عوارض ناخواسته، بسیاری از متخصصان با یک دوز پایین شروع می کنند و با مانیتورینگ مکرر به دوز دلخواه افزایش می یابد. در حال حاضر، هیچ مطالعات رودر رویی جهت تشخیص اینکه آیا این روش شروع درمان سمیت کمتری نسبت به شیوع در دوز محاسبه شده ایجاد می کند یا نه، چاپ نشده است.24و10 اخیراً، تیوپورین متیل ترانسفراز (TPMT) و 6 متیل مرکاپتوپورین (6-MMP) ، آنزیم هایی که 6-MP و آزاتیوپورین را متابولیزه می کنند برای پاسخ بالینی و عوارض جانبی شان مقصر شناخته شده اند.25 احتمال بروز عوارض جانبی بر پلی مورفیسم ژنتیک فردی برای متابولیزه کردن این آنزیم ها بستگی دارد. بنابراین، تست ژنتیک برای آنزیم های TPMT و 6-MMP ممکن است در جلوگیری از سمیت مغز استخوان و کبدی همینطور شناسایی سازگاری مفید باشد. تست های ژنتیکی نباید جایگزین مانیتورینگ آزمایشگاهی مکرر بخصوص محتوای کامل خونی و تست های عملکرد کبدی گردد.تقریباً 25% تا 50% بیماران که به درمان آزاتیوپیرین یا  6-MP تحمل ندارند از متوترکسات سود می برند.26 متوترکسات عضلانی، 25 میلی گرم هر هفته، مشخص شد که بهبودی را در 70% بیمارانیکه به آزاتیوپیرین مقاوم و وابسته به کورتیکواستروئید بودند، القا می کند.27 روش های زیرجلدی یا خوراکی ممکن است بکار روند، هرچند، این روش با پاسخ های درمانی متغیری همراه هستند. معمولترین عارضه جانبی متوترکسات شامل تهوع و تست های غیر طبیعی عملکرد کبدی است. سمیت کبدی یک عارضه جانبی مستند همراه با کاربرد طولانی مدت متوترکسات است. ساپرس مغز استخوان نیز یک عارضه شناخته شده است که با درمان پس از یک سال رخ می دهد. از آنجائیکه متوترکسات یک آنتاگونیست فولیک اسید است، مکمل فولات توصیه می شود.24 دوزهای سیکلوسپورین بیشتر از mg/kg5 در روز مشخص شد که در القاء بهبودی در بیماران با بیماری کرون فعال موثر است.28 هرچند، عود بیماری پس از قطع درمان به صورت مکرر رخ می دهد.29 یک مزیت سیکلوسپورین نسبت به آزاتیوپیرین، 6-MP و متوترکسات شروع اثر سریع آن است.
 
آنتی بیوتیک ها:
 
 معمولترین آنتی بیوتیک هایی که برای IBD بکار می روند، متروتیدازول و سیپروفلوکساسین هستند.(شکل1) کاربرد آنها برای بیماری کرون مورد بحث باقی می ماند، چرا که بیشتر مطالعات چاپ شده با اندازه های کوچک نمونه کنترل نشده هستند. اکثریت مطالعاتی که مترونیدازول را در مقایسه با پلاسبو ارزیابی می کنند هیچ تفاوت قابل توجهی در رسیدن به یک پاسخ بهبودی نشان ندادند.31 دوزهایی که در مطالعات بکار می روند از 10 تا mg/kg20 در روز هستند و دوزهای بالاتر اثربخشی بیشتری را نشان می دهند.32 تهوع، طعم فلزی، و واکنش شبه دی سولفیرام معمولترین عوارض جانی مترونیدازول هستند اما پس از قطع درمان برگشت پذیرند. نوروپاتی محیطی یک بیماری نادر مرتبط با مترونیدازول است که ممکن است با قطع درمان متوقف نشود.سیپروفلوکساسین، یک آنتی بیوتیک کینولون با پوشش گرم منفی و اثرات تنظیم کنندگی سیستم ایمنی، به طور معمول در بیماری کرون بکار برده شده است. هرچند، موثربودن آن در القاء بهبودی ثابت نشده است.31 در یک مطالعه گذشته نگر، افرادیکه ترکیبی از مترونیدازول و سیپروفلوکساسین مصرف می کردند پاسخ بالینی 6/70%، مشابه 69% پاسخ مشاهده شده با سیپروفلوکساسین تنها داشتند.33 ریفاکسیمین، یک آنتی بیوتیک مشتق ریفامیسین، متحمل آزمایشات کوچک متعددی شده است که اثر بخشی آنرا در بیماران با IBD ارزیابی می کند.34 در یک مطالعه open-label که ریفاکسیمین تجویز شده mg200 سه بار در روز برای 16 هفته را ارزیابی می کند، بهبودی بالینی در پایان درمان در 59% از 29 بیمار با بیماری فعال مشاهده شد.35 توضیح کاربرد آنتی بیوتیک باقی می ماند، و آزمایشات کنترل شده بیشتری جهت تشخیص سودمندی آنها برای بیماری کرون مورد نیاز هستند.
 
عوامل مسدود کننده فاکتور نکروز توموری:
 
 Infliximab در دسته اش اولین دارویی بود که در ایالات متحده برای درمان بیماری کرون متوسط تا شدید تایید شد. این عامل بیولوژیک یک آنتی بادی مونوکلونال  chimeric است که به فاکتور نکروز توموری آلفا متصل می شود، بنابراین اثر ضد التهابی آنرا در موکوس دستگاه گوارش خنثی می کند. در اولین آزمایش کنترل شده با پلاسبو تصادفی، 81% از بیمارانیکه یک انفوزیونmg/kg 5 از  infliximab دریافت می کردند، چهار هفته پس از شروع اولین دوز پاسخ بالینی داشتند.36 متاسفانه، پس از یک انفوزیون واحد از infliximab، پاسخ بالینی حفظ نمی شود.37 پیشنهاد شده است که پاسخ با انفوزیون های مکرر infliximabبهتر ابقاء خواهد شد. این مسئله با آزمایش ACCENT 1 (یک مطالعه بالینی بیماری کرون که infliximab را در یک رژیم درمانی طولانی مدت جدید ارزیابی می کند) تایید شد.38 نتایج ثابت کردند که افرادیکه انفوزیون های infliximab به صورت mg/kg5 یا mg/kg10 هر هشت هفته دریافت کردند احتمال بیشتری داشتند که یک بهبودی بالینی 39% و 45% به ترتیب در مقایسه با 19% در گروه پلاسبو را حفظ کردند.38 علاوه بر این افرادیکه پلاسبو دریافت کردند احتمال بیشتری داشتند که پاسخ بالینی را زودتر از افرادیکه دوزهای نگهدارنده از infliximab دریافت کردند، از دست بدهند.38 علیرغم اثرات بالینی مثبت infliximab، این دارو با عوارض جانبی (جدول3) همراه است که ممکن است منجر به مشکلات جدی و احتمالاً کشنده گردد.39 افراد با نقص قلبی متوسط تا شدید، نباید دوزهای بالاتر از mg/kg5 infliximab را دریافت کنند، چرا که دوزهای بالاتر با بدتر شدن نقص قلبی، افزایش حوادث قلبی عروقی، و مرگ و میر همراه هستند. از زمان معرفی آن در 1998 infliximabبا افزایش خطر دوباره فعال شدن سل (TB) همراه شده است.40 تمام بیماران باید پیش از شروع درمان در مورد TB سؤال و غربالگری شوند. عفونت های جدی، شامل بروز سمیت خونی و فعال شدن دوباره هپاتیت B گزارش شده است. بیماران با عفونت فعال نباید تا زمانیکه عفونت بر طرف شود روی infliximab شروع شوند، چرا که برخی موارد عفونت منجر به مرگ شده است. حوادث هماتولوژیک از قبیل لوکوپنی، نوتروپنی، ترومبوسیتوپنی، و پانسیتوپنی نیز گزارش شده اند. بنابراین، نشانه ها و علایم عفونت ، تب های مقاوم، و دیسکرازی خونی باید در طی و پس از درمان infliximab ارزیابی شوند. واکنش های افزایش حساسیت از قبیل کهیر، کاهش فشار خون، دیس پنه، تب، راش، میالژی و ادم صورت با انفوزیون ها رخ داده است و ممکن است با آنتی هیستامین ها، کورتیکواستروئید ها، استامینوفن، یا اپی نفرین درمان شوند. سمیت کبدی، بیماری شبه Serum Sikness ، حوادث نورولوژیک، و بدخیمی ها نادر هستند هرچند با infliximab همراه شده اند و در برخی موارد کشنده بودند. متخصصان باید پیش از شروع درمان infliximab برای بیماری کرون تشخیص دهند که آیا فواید بر خطرات غلبه می کند یا نه.
 
جدول3
 
عوارض جانبی همراه با Infliximab 
نقص قلبی:
 مرحله NYHA III/IV
عفونت های جدی:
  سل، هیستوپلاسموزیس، Coccidiodomycosis ، لیستریازیس، پنوموسیتوزیس، مایکوباکتریا، عفونت های قارچی، دوباره فعال شدن هپاتیت B
هماتولوژیک:
  لوکوپنی، نوتروپنی، ترومبوسیتوپنی، پان سیتوپنی
واکنش های افزایش حساسیت:
  کهیر، کاهش فشار خون، دیس پنه، تب، راش، درد عضلانی، ادم صورت، بیماری شبه Serum Sickness
سمیت کبدی:
  نقص کبدی حاد، یرقان، هپاتیت، کلستازیس، هپاتیت اتوایمون
حوادث نورولوژیک:
  نوریتاپتیک، تشنج، MS ، واسکولیت سیستمیک
بدخیمی ها:
  لنفوما
 
آنتی بادیهایی که به عنوان آنتی بادیهای antichimeric انسانی (HACA) شناخته می شوند ممکن است در بیمارانیکه با infliximab درمان می شوند، بروز کنند. این مسئله اغلب منجر به واکنش های افزایش حساسیت تاخیری و ازدست دادن پاسخ درمانی می گردد. بیمارانیکه دیگر از infliximab سودی نمی برند، ممکن است با adalimunab به پاسخ برسند. Adalimunab اولین بار برای درمان آرتریت روماتوئید در آمریکا تایید شد و اکنون برای بیماری کرون متحمل آزمایشات بالینی می گردد. اطلاعات مقدماتی نشان می دهند که یک دوز بارگیری mg80 adalimunab در ابتدا و در هفته دوم که با mg40 یک هفته در میان دنبال می شود بخوبی با یک پاسخ بالینی مثبت تحمل می شود.42و41  ازآنجائیکه infliximab از نظر مولکولی مشابه adalimunab است، عوارض جانبی این عامل آنتی بادی G1 ایمونوگلوبولین مونوکلونال انسانی نوترکیب جدید ممکن است مشابه infliximab باشد، با این وجود تایید این مسئله باقی مانده است. Adalimunab با افزایش خطر دوباره فعال شدن TB و هپاتیت B همراه شده است، بنابراین تمام بیماران باید پیش از شروع درمان غربالگری شوند. عفونت های جدی نیز گزارش شده اند، بنابراین درمان بیماران با یک عفونت فعال نباید تا زمان برطرف کردن عفونت شروع شود.
  
درمانهای حمایتی:
 
 بیماران با بیماری کرون اغلب علایمی دارند که ممکن است با درمانهای کمکی کاهش یابد. از آنجائیکه اسهال در این بیماران معمول است، عوامل ضد اسهال، شامل لوپرامید و دی فنوکسیلات- آتروپین، ممکن است توصیه شوند اگر هیچ خطر انسداد ریوی وجود نداشته باشد. همچنین، درد یک شکایت مکرر است که ممکن است به درمان با نارکوتیک ها نیاز داشته باشد. همینطور که قبل تر ذکر شد، کمبودهای تغذیه ای ممکن است رخ دهند و مکمل ویتامین نیاز داشته باشند. کاربرد پروبیوتیک ها (میکروارگانیسم های غیر بیماریزا) و نقش آنها در کنترل بیماری کرون بدون نتیجه قطعی است.43
  
جراحی:
 
تقریباً 75% از بیماران مبتلا به بیماری کرون به مداخله جراحی جهت تخفیف علایم GI در طی دوران زندگی شان نیاز خواهند داشت. متاسفانه، جراحی یک درمان نیست، چرا که بیش از 50% بیماران پس از 5سال از جراحی عود می کنند، و میزان عود ممکن است در 10 سال پس از جراحی 75% باشد.44 بنابراین، جراحی باید تنها در صورتی در نظر گرفته شود که بیمار در تمام اشکال دیگر کنترل پزشکی شکست خورده باشد.
  
نقش داروساز:
 
 داروسازان می توانند یک نقش اساسی در مراقبت پزشکی بیمار مبتلا به بیماری کرون داشته باشند. آنها می توانند درمانهای کمکی OTC مناسب از قبیل عوامل ضد اسهال یا مکمل های تغذیه ای را توصیه کنند. داروساز می تواند با بیمار مشورت کند و به پرستاران آموزش دهند که چگونه داروهایی را که جهت درمان بیماری کرون بکار می روند، تجویز کنند، بخصوص از آنجائیکه این داروها ممکن است به فرمولاسیون های بسیار مختلفی شامل قرص ها، کپسول ها، شیاف ها، تنقیه، انفوزیون ها، و یا تزریقات تولید شوند. مشاوره اضافه ممکن است در رابطه با عوارض جانبی همراه با داروهای تجویز شده تکمیل شود.
   
توصیه ها ممکن است برای رژیم های مناسب جهت جلوگیری از نرمی استخوان و پوکی استخوان برای بیماران روی کورتیکواستروئیدها داده شوند. مانیتورینگ سطوح داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی (به عنوان مثال، سیکلوسپورین، تاکرولیموس، TPMT) و ارزیابی برای نتایج آزمایشگاهی غیر طبیعی ممکن است پاسخ درمانی بیمار را سودمند کند. داروسازان می توانند بیماریهای قابل توجه (از قبیل سل، نقص قلبی احتقانی، عفونت ها) را پیش از شروع عوامل بیولوژیک از قبیل infliximab یا adalimunab غربالگری کنند و تشخیص دهند. در نهایت کیفیت زندگی افرادیکه به بیماری کرون مبتلا شده اند بهبود خواهد یافت چرا که داروسازان دانش وضعیت بیماری و دارو درمانی را با درک دلسوزانه نیازهای بیماران ترکیب می کنند.